Εντάξει, ο τίτλος είναι λίγο... βαρύς ως προς τον χαρακτηρισμό του πρωταθλήματος αλλά δε θεωρώ πως απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ολοκληρώθηκε λοιπόν ο πρώτος γύρος της φετινής Α2 και μπορούμε πλέον, με μεγαλύτερη ασφάλεια, να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας τόσο για τις ομάδες που βλέπουμε από τον περασμένο Οκτώβρη, όσο και για το ίδιο το πρωτάθλημα, που δυστυχώς τα πράγματα μόνο αισιόδοξα δεν είναι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και να αφήσουμε τη... γκρίνια για τη συνέχεια.

Γραφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Το Περιστέρι, λοιπόν. Μακράν η καλύτερη ομάδα, κάτι που άλλωστε το περιμέναμε πριν από το πρώτο τζάμπολ. Μια ομάδα, που έχει στις τάξεις δύο παίκτες ανώτερης κατηγορίας (Κλαρκ και Σκορδίλη) και που πάνω τους μπορεί ο Νίκος Καραγιάννης και έχει οικοδομήσει την πιο στιβαρή ομάδα της σεζόν. Το Περιστέρι κάνει τη δουλειά για την οποία στήθηκε, με τον καλύτερο τρόπο και οι άνθρωποι της, που μην ξεχνάμε το... μυρίζουν το άθλημα, ετοιμάζονται ήδη για τη νέα σεζόν. Αν μάλιστα αυτό που φημολογείται, πως δηλαδή σχεδιάζουν έναν τρόπο ώστε να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη δεξαμενή ταλέντων του συλλόγου, τότε δε θα μιλάμε για βήματα μπροστά, αλλά για άλματα.

Ακόμα κι έτσι όμως, το Περιστέρι εντυπωσιάζει γιατί... βρίσκει και τα κάνει. Το επίπεδο του πρωταθλήματος δυστυχώς κάθε χρόνο πέφτει. Όχι απαραίτητα σε αυτό που βλέπουμε πάνω στο παρκέ ή στην προσπάθεια παικτών και ανθρώπων που ζουν τις ομάδες του. Επί παραδείγματος, είμαστε σίγουροι πως το φετινό Περιστέρι του Νίκου Καραγιάννη θα νικούσε τόσο άνετα πχ τη Λάρισα του ίδιου κόουτς πριν από 15 χρόνια ή από τις ομάδες της Θεσσαλονίκης; Θεωρώ πως όχι.

Οι περισσότερες ομάδες έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Ή μάλλον έχουν χάσει την ταυτότητα και την αύρα που παραδοσιακά είχαν οι ομάδες της Α2. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στους λάτρεις της κατηγορίας ίσως η μόνη ομάδα που πλέον κάνει γκελ είναι ο Αμύντας. Η μοναδική ομάδα που δείχνει να έρχεται από τη φιλοσοφία που είχε η Α2.

Σίγουρα, κάτι τέτοιο μπορεί να χαθεί στη σφαίρα της παρελθοντολαγνείας και να χαθεί η προσοχή από προβλήματα που βιώνει (και) φέτος η Α2 και πραγματικά την κατεβάζουν επίπεδο.

- Πως άλλωστε να σκεφτείς το αντίθετο όταν γνωρίζεις πχ πως οι παίκτες της ΑΕΛ παίζουν... εθελοντικά.

- Πως, όταν μια ομάδα με το μέγεθος του Εθνικού πανηγύριζε που επέστρεψε στο «Σαλπέας». Ένα γήπεδο... στραβό, που δεν κάνει ούτε για τοπικό. Και το χειρότερο είναι πως οι άνθρωποι του συλλόγου πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι που τουλάχιστον βρήκαν γήπεδο στην πόλη τους και σταμάτησαν να γυρνούν τους γύρω Δήμους. Από κοντά βέβαια και γήπεδα όπως στο Αλκαζάρ ή στην Πυρκάλ κ.α., που αν ξεπεράσουμε τους... ρομαντισμούς θα δούμε πως θα ήταν καλύτερα να είναι απλώς προπονητήρια.

- Πως, όταν το ανέκδοτο εδώ και πολλά χρόνια των τηλεοπτικών μεταδόσεων φέτος ακούγεται ακόμα πιο διασκεδαστικό. Ναι, θα μου πείτε πως τα δικαιώματα πέρασαν στην ΕΡΤ. Και πως κάποια στιγμή θα αρχίσουμε να βλέπουμε εικόνα από το Περιστέρι, την Περιβόλα, το Ιβανώφειο κοκ. Μπράβο, τη βγάλαμε την υποχρέωση. Μα είναι δυνατόν εν έτει 2018 που η εικόνα και η πληροφορία μεταδίνονται στο δευτερόλεπτο ακόμα και σε απομακρυσμένες περιοχές, η τεχνολογία να συνεχίζει να αποτελεί εχθρό της ομοσπονδίας και των συλλόγων; Οι ίδιες οι ομάδες θα έπρεπε να πιέσουν ώστε να έχουν τη δυνατότητα να μεταδίδουν την εικόνα των αναμετρήσεών τους μόνες τους. Ότι έκαναν αντίστοιχες λίγκες στο εξωτερικό και επικοινώνησαν έτσι την «ύπαρξη» των ομάδων στον κόσμο. Τη στιγμή που μέσω διαδικτύου πλέον μεταδίδουμε ακόμα και το φύσημα της μύτης μας, η Α2 παραμένει στην εποχή που το ραδιοφωνάκι ήταν κολλημένο στο αυτί για να υπάρξει ενημέρωση.

- Και βέβαια επειδή, πενία τέχνας κατεργάζεται ξαναγυρίσαμε στις εποχές του... πληρώνει ο μπαμπάς, θα παίζει ο γιος. Γελάει ο κόσμος απλώς. Η μάλλον γελάει όποιος δεν έχει (ή έστω νομίζει) συμφέρον από αυτό.

Η Α2 έχει χάσει εδώ και χρόνια την ταυτότητά της και αυτό δεν τη βοηθά να προοδεύει. Δε θέλω να μπω στη λογική γιατί δεν παίζουν οι νέοι παίκτες, άλλωστε μετά από τόσα χρόνια έχω κατασταλάξει πως αν μπορούσαν θα έπαιζαν.

Το πρώτο ταμείο

Κάνοντας έναν πρώτο απολογισμό για τα όσα είδαμε στις 15 αγωνιστικές, θα σταθούμε στις εκπλήξεις. Ευχάριστες και «δυσάρεστες». Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ομάδες όπως ο Αμύντας, ο Χολαργός, η Αγιά, η Καστοριά και το Μαρούσι. Ομάδες που είτε ξεπέρασαν σε αυτή τη φάση το ταβάνι που θεωρητικά είχαν είτε γιατί απλά απέδειξαν πως οι προσδοκίες που είχαν δημιουργήσει ήταν πραγματικές.

Στη δεύτερη κατηγορία, είναι σε πρώτο πλάνο ο Απόλλων, ο Εθνικός και η Δόξα. Με αυτή τη σειρά. Και οι τρεις ομάδες μπορούν να αναστρέψουν στον δεύτερο γύρο την εικόνα και τη θέση τους.

Για τον Ηρακλή, δε θεωρώ πως είναι αποτυχία να είναι στη δεύτερη θέση και να διεκδικεί το πλεονέκτημα στα πλέι οφ.

Τα υπόλοιπα θα τα δούμε τις επόμενες εβδομάδες. Άλλωστε όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, ο δεύτερο γύρος είναι πάντα ένα διαφορετικό πρωτάθλημα. Ειδικά όταν έχει ομάδες εξασφαλισμένες ή ικανές να παλέψουν με κάθε τρόπο για να φτάσουν στον στόχο τους.

ΥΓ: Υπάρχει κάτι που πολλοί το χαρακτηρίζουν ως τη μεγαλύτερη μάστιγα του επαγγελματικού αθλητισμού. Εγώ λέω, του... ημιεπαγγελματικού να δείτε.