Από τη διάλυση στην Α2...
‘’Πριν από πέντε χρόνια, τέτοια εποχή περίπου, το τμήμα μπάσκετ του Πανελευσινιακού ήταν ένα βήμα πριν από το «λουκέτο». Το τέλος της σεζόν 2004-05 τον άφησε «κολλημένο» στην τελευταία θέση της Β' Εθνικής, με μία νίκη σε 26 αγώνες και με περιορισμένο ενδιαφέρον για επιβίωση.
Εν έτει 2010 και με την Ελευσίνα να ανεβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της στην Α2, δύο μέλη εκείνης της ομάδας παραμένουν ακόμα στις επάλξεις και μόνο με νοσταλγία δεν θυμούνται εκείνο το καλοκαίρι: ο Γιάννης Φιλίππου και ο Βαγγέλης Μπαλάφας.
«Εκείνο το καλοκαίρι η ομάδα έπεσε στη Γ' Εθνική και σχεδόν διαλύθηκε. Οι περισσότεροι δεν ήθελαν να συνεχίσει να λειτουργεί το τμήμα μπάσκετ. Τότε ήταν που άρχισα να ασχολούμαι με το μπάσκετ και έφυγα από το ποδόσφαιρο.
Εδωσα μάχη για να το κρατήσω και σιγά σιγά το οργανώσαμε» θυμάται ο πρόεδρος Γιάννης Φιλίππου, ο οποίος αισθάνεται δικαιωμένος για την απόφασή του να αλλάξει πόστο μέσα στο σύλλογο.
«Το μπάσκετ, από πλευράς αθλητών και παραγόντων, βρίσκεται σε διαφορετικό, πολύ καλύτερο επίπεδο από το ποδόσφαιρο. Εδώ το ευχαριστιόμαστε. Εχουμε συγκεκριμένη φιλοσοφία: δημιουργία αξιόλογης πρώτης ομάδας, καλή δουλειά στις υποδομές και ύπαρξη σταθερής οικονομικής φερεγγυότητας και διοικητικής υγείας.
Το θέμα είναι να το παλεύεις κάθε μέρα. Πρέπει να παλεύουμε για να χτίσουμε αυτό που επιδιώκουμε. Για παράδειγμα, είτε ανέβουμε είτε πέσουμε, τον Σκαραφίγκα θέλουμε στην ομάδα. Αυτή είναι η φιλοσοφία μας. Να κρατάμε τα παιδιά από την περιοχή και τον κορμό των παικτών που μας ανέβασαν».
«Δεν βρίσκεις αλλού τέτοιο κλίμα»
Ο Πανελευσινιακός του 2010 είναι τόσο διαφορετικός από αυτόν του 2005, που ακόμα και η ονομασία της ομάδας είναι διαφοροποιημένη. Εστω και κατά ένα γράμμα. «Τότε η ομάδα λεγόταν ΑΟ Πανελευσινιακός και τώρα ΑΟΚ Πανελευσινιακός.
Εχει ανεξαρτητοποιηθεί από το ποδόσφαιρο και ο μόνος που έχει απομείνει από εκείνη την ομάδα είναι ο πρόεδρος» εξηγεί ο Βαγγέλης Μπαλάφας, ο μοναδικός παίκτης που «συνδέει» την ομάδα που έπεσε στη Γ' Εθνική με αυτήν που προβιβάστηκε στην Α2.
«Είμαι Ελευσίνιος, εδώ άρχισα να παίζω μπάσκετ και την ομάδα την έχω αγαπήσει, όπως με έχει αγαπήσει κι αυτή. Δεν βρίσκεις εύκολα αλλού το κλίμα που υπάρχει στην Ελευσίνα» υπογραμμίζει ο Μπαλάφας.
«Πολλές ομάδες δεν πάνε καλά επειδή δεν κρατούν τον κορμό, αλλά η ομοιογένεια και η χημεία είναι τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα που έχει ο Πανελευσινιακός. Παλιότερα η ομάδα είχε μεγαλύτερα μπάτζετ, αλλά δεν προχωρούσε.
Εμείς είμαστε ομάδα, παρέα, ενωμένοι. Ανεβήκαμε δύο κατηγορίες σε δύο χρόνια, αν και φέτος δεν το περιμέναμε. Ο μόνος που το πίστευε ήταν ο πρόεδρος».
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΠΙΣΤΙΟΛΗ’’
Θερμά συγχαρητήρια στους μπασκετάνθρωπους, (αυτούς τους λίγους - τους ελάχιστους),της ιστορικής Ελευσίνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μπάσκετ, που δυστυχώς ακολουθεί κατά πόδας την Ελληνική κοινωνία στο μαρασμό, χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους και τέτοια νοικοκυροσύνη.
Δεν ξέρω αν, όντας έξω απο τα κυκλώματα των λαμόγιων που λυμαίνονται το χώρο, τα καταφέρουν να πάνε παραπάνω, αλλά αξίζει το κόπο να προσπαθήσουν, μήπως κάποτε καταφέρει το μπασκετάκι να ξαναπάρει τη θέση που του αρμόζει, στον αθλητικό χώρο.
Καλοί και απαραίτητοι είναι οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι και μακάρι να βρεθούν κι άλλοι, αλλά παράγοντες σαν τους Ελευσίνους είναι αυτοί που κρατάνε και στηρίζουν τον αθλητισμό μας.
Ένας 60χρονος ρομαντικός, που σε ηλικία 2 χρονών ήταν η μασκώτ του Σπόρτιγκ και απο τότε βρίσκεται στα γήπεδα ή τα γηπεδάκια της πορτοκαλής θεάς και τώρα καμαρώνει το γυιό του στα "σαλόνια" της Α2 - αλώνια και σκουπιδότοποι είναι η πιο σωστή έκφραση, όπου όμως λαμπυρίζουν κάποιες διαμαντόπετρες.