Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε ο Στέργιος Κουφός στην ιστοσελίδα Ρέθεμνος News και τον Δημήτρη Σταράκη, όπου μιλάει για όλους και για όλα μετά από την επιστροφή του στον ΑΓΟΡ.
Αξίζει να τη διαβάσετε...

Ήταν Νοέμβρης του 2007, όταν ο ΑΓΟΡ έχανε απότον Κολοσσό Ρόδου με 86-85 και μαζί έχανε και το είδωλο του. τον Στέργιο Κουφό. Μια σχέση πάθους τέλειωνε άδοξα και οι δύο πλευρές έπαιρναν διαφορετικές πορείες. Τον Αύγουστο του 2010, το γυαλί “κόλλησε ξανά”. ΑΓΟΡ και Κουφός θα πορευθούν και πάλι μαζί, μόνο που τώρα, οι συνθήκες έχουν αλλάξει.
Ομολογώ ότι στη συνέντευξη αυτή, ο Στέργιος ήταν χειμαρρώδης. Είπε για πρώτη φορά πράγματα που είχαν ελάχιστες φορές αποκαλυφθεί στο παρελθόν (και ο γραφών είχε τονίσει και προειδοποιήσει πέρυσι, με επαλήθευση εκ των υστέρων και διάψευση των απανταχού κακεντρεχών που ανακάλυπταν “εχθρούς της ομάδας” ). Ήταν επίσης ρεαλιστής. Και ένας ρεαλισμός είναι κάτι που έλειπε από το σωματείο, εδώ και καιρό. Διαβάστε λοιπόν τις σκέψεις του αρχιτέκτονα του νέου ΑΓΟΡ και τις απαντήσεις του σε “καυτά” ερωτήματα αναφορικά με το μέλλον της ομάδας, τους στόχους του Κωστή Ζομπανάκη και άλλα ενδιαφέροντα...


Είναι όμορφα να σε έχουμε πίσω κόουτς! Θέλω καταρχήν να μου πεις αν είχες άλλες προτάσεις που σε απασχόλησαν πριν τελικά πεις το “ναι” της επιστροφής;
Ουσιαστικά, στην καρδιά μου δεν υπήρχε άλλη πρόταση, για να λέμε αλήθειες. Ήταν διακαής πόθος και για μένα να γυρίσω. Το ήθελα πολύ. Βέβαια, αγωνιστικά δε βρήκα αυτό που περίμενα, νόμιζα ότι τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Όλη αυτή η αγάπη που εισέπραττα κάθε καλοκαίρι που ερχόμουν στο Ρέθυμνο ήταν πολύ σημαντική για την ψυχή μου. Αν προσθέσεις ότι είναι κάνα δυο άνθρωποι , όπως ο πνευματικός μου, ο πατέρας Βασίλειος, ο οποίος φέτος μου είπε “πρέπει να έρθεις”, ενώ τα δύο προηγούμενα χρόνια που ήμουν στον Ηλυσιακό μου έλεγε “‘έλα αν θέλεις”.
Τον 15αύγουστο άλλωστε βρέθηκα στο Σωτήρα Χριστό στο Ρέθυμνο, ένα μέρος που αγαπούσε και η μητέρα μου όσο ήμασταν κάτω και με όλα αυτά θέλω να πω ότι υπάρχουν πάρα πολύ ιδιαίτερες στιγμές που με συνδέουν με το Ρέθυμνο, μα πάνω από όλα είναι η αγάπη του απλού ανθρώπου. Αυτό είναι κάτι καταλυτικό και δεν είναι κρυφό.
Υπήρχε μία πρόταση από το εξωτερικό και μάλιστα πολύ σοβαρή, από το Ισραήλ, αλλά δεν τη “ζύγισα”, ήθελα να έρθω στο Ρέθυμνο. Και ουσιαστικά πιστεύω ότι αυτό που πέτυχα με τον Ηλυσιακό τα τελευταία δύο χρόνια, δηλαδή την άνοδο και την παραμονή στην Α1, με αυτό το ρόστερ και το πολύ χαμηλό μπάτζετ, σίγουρα δεν υπήρξε ανταποδοτικότητα με μια καλύτερη πρόταση από ομάδα της Α1 ή κάτι πολύ σοβαρό από το εξωτερικό, αν και αυτό, το εξωτερικό δηλαδή, θα το σκεφτόμουν πάρα πολύ. Δεν είχα όντως καταλάβει πόσο δύσκολη και σκληρή είναι η πραγματικότητα στη ομάδα σήμερα, γιατί κάποια πράγματα που εγώ θεωρούσα στεγανά και δεδομένα, τελικά δεν υπάρχουν. Και πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή-αρχή, με τη μόνη διαφορά του πρώτου μου ερχομού ότι και τότε ξεκινούσαμε από την αρχή, αλλά τότε ήμασταν ταπεινοί, τώρα είμαστε και λίγο “ξερόλες” παραπάνω.


“Κακά τα ψέματα, αγωνιστικά ο ΑΓΟΡ έχει πέσει επίπεδο.”
Ουσιαστικά, προανήγγειλες την επόμενη ερώτηση μου. Ξεκίνησες με μία σημαντική δήλωση, ως προπονητής του Ρεθύμνου. «Να γίνουμε πιο ταπεινοί όλοι» είπες πριν λίγο καιρό…
Μόλις πήγαμε στον τελικό του Κυπέλλου και μετά, κυρίως όταν πήγαμε στην Α1, η ομάδα έπαψε πια να έχει το στίγμα του Κουφού, πώς να το πω, το στίγμα της σκέψης που είχα δώσει και είχα υλοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο έλεγε ότι φτάνουμε μέχρι εκεί που μπορούν τα χεράκια μας, όσον αφορά τα οικονομικά και το κυριότερο, ποιος κάνει κουμάντο. Δηλαδή, η διοίκηση κάνει κουμάντο στα διοικητικά και στα λεφτά και εγώ στην ομάδα. Αυτό το πράγμα άλλαξε και το κακό είναι ότι άλλαξε από ανθρώπους που καλώς ή κακώς νόμιζαν ότι έμαθαν. Αυτό είναι το άσχημο της ιστορίας. Βέβαια εγώ, εντάξει, δεν κατηγορώ γιατί και η δόξα μιας ομάδας που φτάνει τόσο γρήγορα στα σαλόνια της Α1 και στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας είναι πολύ εύκολο να σε συνεπάρει. Απλώς, το μόνο κακό είναι πως, ότι πράγματα είπα φεύγοντας από την ομάδα που με πολύ άκομψο τρόπο θέλησε να διακόψει τη συνεργασία μας τότε, γιατί σε κάνει πιο σοφό να θυμάσαι τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, η ομάδα απέδειξε ότι τις 3 επόμενες χρονιές (1 στην Α1 και 2 στην Α2) ότι αυτοί οι άνθρωποι που θέλησαν να χειριστούν κάτι χωρίς την παρουσία του Κουφού δεν τα κατάφεραν. Αυτό είναι ηλίου φαεινότερο. Ξαναλέω πάλι ότι σωστά έπραξαν τα αδύνατα-δυνατά στην Α1 μήπως και σωθεί η ομάδα, αλλά όχι όμως να φέρεις τόσο πολύ χρέος. Υπήρξε μια πολύ μεγάλη οικονομική τρύπα στην Α1, η οποία συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μάλλον τον ένα χρόνο με τον Τακιανό προπονητή. Τα πράγματα πάψαν να είναι όπως ήταν στη σκέψη μου, όπως τα είχαμε δημιουργήσει. Υπήρξαν άνθρωποι που είχαν όραμα, φιλοδοξίες, αλλά πάνω από όλα έβαζαν τον πήχυ όχι τόσο ψηλά. Εγώ τους είπα ότι, ανεβαίνοντας στην Α1, δεν παίζει ρόλο το αν θα μείνουμε ή θα πέσουμε. Το ρόλο παίζει αυτό το ταξίδι, πάμε στην Α1 μετά τον τελικό, ας το χαρούμε. Το νόημα ήταν να μη δημιουργήσουμε τόσο άσχημη οικονομική εικόνα με τα χρέη. Και να σου πω κάτι; Δεν τα είχα δημιουργήσει εγώ τα οράματα, γιατί αναγνωρίζω ότι σ’αυτό το ταξίδι έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο άνθρωποι όπως ο Σαραντινός, ο Μίνως Αλεφαντινός. Τον Ζομπανάκη εγώ τον γνώρισα φέτος. Αλλά σε αυτήν την εικόνα, ομολογώ ότι άνθρωποι του ΑΓΟΡ με είχαν γαλουχήσει μέσω από ατελείωτες συζητήσεις και νύχτες. Ξαναλέω, είναι δύσκολο να διαχειριστείς μία δόξα, η οποία έρχεται ξαφνικά, είτε αυτό είναι χρήμα, είτε κάτι που δε μπορούσες ούτε να το κοιτάξεις πριν, όπως τον τελικό κυπέλλου.
Εν πάση περιπτώσει, γίνανε λάθη και μάλιστα αυτή τη στιγμή, η ομάδα πέραν της οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση γιατί έχει ένα πολύ καλό: όλη η πόλη και επώνυμοι άνθρωποι, επιχειρήσεις, η Motor Oil, η Creta Farm, ο Δασκαλαντωνάκης στηρίζουν ενεργά, ακόμα και η διοίκηση δεν είναι μόνο λόγια. αυτό δεν το έχει σχεδόν καμία ομάδα στην Α2. Που σημαίνει ότι αν δεν υπήρχε στην ομάδα αυτό το τεράστιο χρέος που πρέπει πάση θυσία να το κλείσουμε, και ξαναλέω ότι είναι καλύτερα να λες τα πράγματα όπως είναι παρά να εθελοτυφλείς και να πετάς κάτω από το χαλάκι τα σκουπίδια και να μην τα μαζεύεις.
Εγώ πέρυσι το τελευταίο ματς που είδα εγώ ήταν αυτό με τη Νήαρ Ηστ, θα έλεγα ότι ήταν και ντροπή, παρατήρησα ότι δεν υπήρχε άνθρωπος στο γήπεδο. Η ομάδα έπαιζε την παραμονή της, γιατί αυτή είναι η αλήθεια, ο ΑΓΟΡ πέρυσι έπαιξε την παραμονή του τελευταία αγωνιστική. Και εάν δεν έλειπαν παίχτες από τη Νηαρ Ηστ δεν ξέρουμε τι θα είχε γίνει στο ματς. Γιατί έτσι όπως αποδείχθηκε, αν χάναμε, δεν ξέρω αν μαθηματικά πέφταμε κιόλας, δεν το γνωρίζω τώρα. Αλλά η ουσία είναι ότι, όταν παίζεις την προτελευταία αγωνιστική την παραμονή σου στην κατηγορία, καταλαβαίνεις ότι ο ΑΓΟΡ έχει φύγει από την εικόνα και την εμβέλεια που είχε δημιουργήσει με τον Κουφό στον πάγκο. Γι’ αυτό είπα “να ταπεινωθούμε”. Πρέπει λίγο να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε. Αυτή είναι η κατάσταση στην ομάδα. Δεν μπορεί ξαφνικά, με το μικρότερο φέτος μπάτζετ που είχα ποτέ στο σύλλογο, είναι κοντά στα λεφτά που είχα όταν ήμουν στη Γ’ Εθνική, για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ο ΑΓΟΡ πια δεν είναι η ομάδα, και το βλέπω τώρα στις συζητήσεις που κάνω, που παρακαλάει ο άλλος να ‘ρθει. Καλώς ή κακώς, με τις επιτυχίες αυτές όλα αυτά τα χρόνια, ο ΑΓΟΡ είχε τη φήμη ότι είναι “μαγαζί γωνία”. Και τώρα είναι “μαγαζί γωνία”, ή θέλουμε να το φτιάξουμε “γωνία”. Αλλά στα αγωνιστικά έχουνε πέσει πάρα πολύ σε προσδοκίες, αυτό πρέπει να το καταλάβει και ο κόσμος και εγώ που είμαι εγωιστής και πάντα επιδιώκω το κάτι παραπάνω, αλλά πάνω από όλα η φετινή χρονιά είναι χρονιά αναδόμησης. Ο ΑΓΟΡ πρέπει να μείνει στην κατηγορία, αυτό είναι το σοβαρότερο όλων. Ήδη οι κινήσεις που έχω κάνει είναι να επενδύσουμε σε νέα παιδιά, όπως οι αδελφοί Θεοδωράκοι και ο Πολίτης. Του χρόνου έχουμε σκοπό να πάρουμε άλλα δύο και σιγά-σιγά ο ΑΓΟΡ να έχει σταθερά μια νέα γενιά “πεινασμένων” παιδιών που παίζουν για την πόλη και αυτό όποιος παίχτης δεν το καταλάβει δύσκολα μπορεί να επιβιώσει στο Ρέθυμνο Αυτό έχει δει ο κόσμος και δεν του αρέσει σαν ανταποδοτικότητα, έχει δει παιδιά που δεν αγαπάνε την πόλη. Έχει δει προπονητή να μην αγαπάει την πόλη και τους ανθρώπους της και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε μερικά “λυκάκια” που θα αγαπήσουν το Ρεθυμνιώτη και την πόλη και σε 2 χρόνια να αναδομηθεί η ομάδα όσον αφορά τις προσδοκίες. Αυτή είναι η εικόνα. Κακά τα ψέματα, αγωνιστικά ο ΑΓΟΡ έχει πέσει επίπεδο. Είτε θέλω να το πιστέψω εγώ, είτε δε θέλω, είτε οι παράγοντες στα λόγια λένε “α, τώρα με τον Κουφό θα αλλάξουμε επίπεδο”. Δεν υπάρχουν αυτά, αυτά δε γίνονται εύκολα, αλλά σε βάθος χρόνου.


Από τις πρώτες μεταγραφικές κινήσεις πάντως έγινε φανερό ότι επιθυμείς να στηριχθείς κυρίως σε παίχτες που γνωρίζεις, με την ανανέωση Κούμουλου, Λάτοβιτς, την απόκτηση Κυριακόπουλου και την κρούση σε Σπανό. Και μου έρχεται στο μυαλό ο Λουτσιάνο Κάνφορα και το βιβλίο του «Δημοκρατία: η ιστορία μιας ιδεολογίας”, στο οποίο λέει ότι όταν το ίδιο πείραμα επαναλαμβάνεται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Πως σχολιάζεις αυτήν την άποψη;
Καταρχήν θα συμφωνήσω πολύ και θα πω ότι, εκτός από τα συγκεκριμένα παιδιά έκανα πρόταση και στον Βαρδαβά. Απλώς θα πω το εξής: Αν υποθέσουμε ότι η χρονιά του Κυπέλλου είναι η καλύτερη ομάδα που έφτιαξα, από εκείνη την ομάδα, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα υπάρχει ο Κούμουλος που έχει συμβόλαιο και από την άλλη εγώ έφερα τον Κυριακόπουλο. Όπως δείχνουν τα πράγματα, δε νομίζω να υπάρχει άλλος. Επειδή η ομάδα ξεκινά πολύ αργά τις υποχρεώσεις και αν βρούμε τουλάχιστον 3 παιδιά, έτσι να είναι να είναι 9 παιδιά καινούργια και 3 παιδιά να ξέρουν τι έχουν να κάνουν, να ξέρουν τον Κουφό. Αν εξαιρέσουμε τον Κούμουλο, ήθελα τον Κυριακόπουλο, το Σπανό και το Βαρδαβά. Από ότι δείχνουν τα πράγματα δε θα έχω ούτε τον Σπανό, ούτε τον Βαρδαβά. Η εικόνα η δική μου είναι ότι σίγουρα 3 παιδιά είναι ταυτόσημα με όλη την εικόνα της ομάδα που υπήρχε τότε και το κυριότερο είναι ότι, θέλοντας να κερδίσω χρόνο στο θέμα της αφοσίωσης της φιλοσοφίας μου, θα με πίεζε λιγότερο ο χρόνος ώστε να διδάξω τα νέα παιδιά της ομάδας, αν υπήρχαν περισσότεροι παίχτες που ήδη γνώριζα.


Πρόσφατα άλλαξες μάνατζερ. Γιατί προχώρησες σε αυτήν την επιλογή;
Ο μάνατζερ μου (σ.σ.. Δελημπαλταδάκης) ήταν και πρόεδρος μου στην περασμένη μου ομάδα και υπάρχει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό στο οποίο υπάρχει διαφορά. Όπως ξέρεις, αυτή είναι η δουλειά μου εμένα, επιβιώνω, ζω από αυτή τη δουλειά, δεν είναι ότι έχω κάτι άλλο και αυτή η δουλειά είναι χόμπι. Είναι επιβίωση αυτή η δουλειά για μένα και την οικογένεια μου και μπροστά στη οικογένεια μου δε βάζω τίποτε. Με το συγκεκριμένο άνθρωπο νομίζω ότι έφτασε πάνω από το όριο στην προσωπική μας σχέση και με βάση πρώτα απ’ όλα τα χρήματα και την προσωπική εικόνα που έδειξε σε μένα, νομίζω ότι έφτασε στο τέλος, όσον αφορά τη σχέση μάνατζερ και προπονητή. Από κει και πέρα, δεν αλλάζει τίποτα, γιατί και παίχτες από τον ίδιο μάνατζερ ψωνίσαμε φέτος, πχ. τον Κυριακόπουλο. Η δουλειά είναι πάνω από όλα.


“Στον Ζομπανάκη δεν αρέσει πολύ να υπάρχει μία ομάδα όπως είναι τώρα”
Κωστής Ζομπανάκης. Πριν κλείσεις με την ομάδα είχες βρεθείς στο γραφείο του και σχεδίαζες την ομάδα, έστω και αν δεν είχες συμφωνήσει ακόμα με το Ρέθυμνο. Αληθεύει αυτό;
Ο Κωστής, εγώ τον γνώρισα τώρα. Στο Κολωνάκι λίγο μιλάγαμε, τότε ήμουν εγώ προπονητής του Ηλυσιακού. Δεν είχαμε όμως ποτέ αυτή τη σχέση. Έχω την αίσθηση ότι είναι το νέο μεγάλο κεφάλαιο του ΑΓΟΡ, υπό την έννοια ότι είναι ανιδιοτελής η αγάπη του για την ομάδα. Ακόμα και τα χρήματα που βάζει και είναι πολλά, δε θέλει να τα διαχειριστεί με γνώμονα το εγώ του, αλλά προτιμά να έχει την προτεραιότητα ο προπονητής και οι άλλοι παράγοντες του Ρεθύμνου και για μένα αυτό τον καταξιώνει, γιατί το κάνει αυτό εν έτει 2010 επειδή αγαπάει το “παρεάκι”, τους ανθρώπους του συμβουλίου του ΑΓΟΡ. Ο άνθρωπος είχε τους London Towers και έχει μια άλλη προσέγγιση για το μπάσκετ, στην οποία δε σου κρύβω ότι είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις. Ο Ζομπανάκης έχει μια προσδοκία που μπορεί να φτάνει σε μια Παγκρήτια ομάδα, η οποία θα μπορεί να προσεγγίσει κόσμο σε κοινό γήπεδο στην Ευρωλίγκα, αυτό νομίζω ότι είναι στο βάθος του μυαλού του η δημιουργία του Ρεθύμνου: το Ρέθυμνο να συσπειρώσει όλη την Κρήτη, όπως έγινε στον τελικό Κυπέλλου ή να συσπειρώσει και τις άλλες δύο περιοχές, τα Χανιά και το Ηράκλειο, με ένα γήπεδο 10.000 θέσεων, με όλη την Κρήτη μέσα, με μια ικανοποιητική πορεία σαν αυτή του Αμαρουσίου στην Ευρωλίγκα.
Εάν τώρα δε μπορεί να δελεάσει τον κόσμο του Ρεθύμνου ή εάν δε μπορέσει να δημιουργήσει κάτι τέτοιο, έχω την αίσθηση ότι η επόμενη κίνηση του δεν του αρέσει πολύ να υπάρχει μία ομάδα όπως είναι τώρα, δηλαδή μια κατάσταση ασανσέρ Α2-Α1. Αυτός θα προτιμούσε να έχει μία ομάδα 15-16 παιδιών σε οποιαδήποτε κατηγορία βρισκόταν και αυτά τα παιδιά να έφταναν όπου μπορούσαν την ομάδα, με εμάς απλά να παρακολουθούμε. Μου άρεσε αυτό το όραμα, γι’αυτό και με έπεισε και πήρα τέτοιους παίχτες


“Τους είπα να μου δώσουν τις ακαδημίες”
Παιδιά από το Ρέθυμνο θα μπουν στην πρώτη ομάδα;
Αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι και για να τελειώνει πια αυτό, εγώ πρότεινα και το άλλο στην ομάδα και είσαι ο πρώτος που το ακούει τώρα. Τους είπα αν θέλουν να μην έρθω στην πρώτη ομάδα και να μου δώσουν τις ακαδημίες. Και μετά από 7 χρόνια σας εγγυώμαι ότι θα έχουμε τουλάχιστον 2 παιδιά που θα έχουν επίπεδο Α2-Α1 για να κάνουν συμβόλαιο. Όταν τώρα ένα παιδί 16 1/2 - 17 ετών θέλει να παίξει μπάσκετ, αλλά παράλληλα να διαβάσει για να μπει στην Αθήνα, δε μπορεί να μπει σε ένα πρόγραμμα όπως πρέπει. Επίσης δε λογίζεται πρόγραμμα που να αναδείξει παίχτες με τέτοιο στόχο και να μην έχεις μια σάλα δική σου όπου θα κάνεις όλη μέρα προπόνηση.
Ένα άλλο που είναι σημαντικό: δε μπορεί ένα 9χρονο παιδί που θέλει να φτάσει σε αυτό το επίπεδο να μην έχει στην κλειστή σάλα 2 προπονητές για να δουλεύει. Εκεί, επίσης θα πρέπει να επιλέγονται 15 παιδιά, τα πολύ καλά, και εκεί να έρθει ο Κουφός και να τα δουλέψει μέχρι τα 18-19 τους. Θέλει όμως κότσια γι’ αυτό. Ακόμα κι ο Ηλυσιακός είχε αγοράσει αυτούς τους νέους παίχτες, δεν τους έβγαλε από τις ακαδημίες του. Θα πρέπει λοιπόν να πεις, “αυτός είναι ο στόχος μου”. Εάν δε σπάσεις αυγά δεν κάνεις ομελέτα.




“Φάντασμα είναι όλοι οι άνθρωποι που με διώξανε!”
Μιλώντας με ένα διοικητικό στέλεχος της ομάδας πριν λίγο καιρό μου ανέφερε την εξής άποψη: έπρεπε το “φάντασμα” του Κουφού, είτε με ευτυχή, είτε με ατυχή έκβαση, να πάψει να πλανάται πάνω από την ομάδα”. Τι έχεις να πεις γι’αυτό;
Καταρχήν δεν πιστεύω ότι είμαι φάντασμα. Φάντασμα είναι όλοι οι άνθρωποι που με διώξανε! Αυτοί έχουν μέσα τους ένα φάντασμα, γιατί αποδείχθηκε ότι αυτό δεν ήταν το σωστό, δεν έπρεπε να γίνει. Ο Κουφός αγαπούσε ανιδιοτελώς την ομάδα. Τώρα, για ποιο λόγο οι 8 άνθρωποι τότε θέλησαν να φύγω, αυτοί μπορεί να είναι “φαντάσματα” και να έχουν κάτι. Δεν πλανάται κάτι. Ο Κουφός δεν είναι “φάντασμα” ,είναι ένα άνθρωπος που έκατσε 5 χρόνια στο σύλλογο και έχει μόνον επιτυχίες. Τίποτε άλλο. καλώς ή κακώς, δεν έχω ζήσει μία φορά κάτι λάθος.
Τώρα, επειδή η ομάδα έχει αλλάξει επίπεδο προς τα κάτω, αυτό είναι το πιο σκληρό τεστ για μένα, αλλά γι’αυτό λέω ότι αυτή τη στιγμή θα υπάρξουν τουλάχιστον 2 χρόνια μέχρι η ομάδα να βρει την ταυτότητα της. Τώρα, εάν κάποιος βλέπει “φαντάσματα”, ε, αυτό δε θα κάνει καλό στην ομάδα! Το μόνο που υπόσχομαι είναι να δημιουργήσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μια ομάδα που θα παλεύει, θα πέφτει κάτω και θα παίζει για όλη την πόλη του Ρεθύμνου.